ايئرپورٽ تي افغاني پڪڙجي پيو

ان قطار ۾ اسان کي تمام گهڻو وقت لڳي ويو. بيهي بيهي ٽنگن جو پاڻي سڪي ويو هو. انهي دوران اسان کي رات جا تقريبن سوا پنج ٿي ويا هيا. نيٺ اسان به اچي ڪائونٽر تي پهتاسين. ان کان پوءِ اميگريشن وارو مرحلو به خير سان طئي ٿي ويو هو. سامهون کان اها ئي ميڊم اميگريشن آفيسرعورت بيٺي هئي. جنهن انڊونيشيا مهل به گهڻو گند ڪيو هو. هن دفعي به ڊپ هيو ته وري نه ڪٿي ڪو خلل پيدا ڪري، تنگ ڪري ۽ هروڀرو بيهاري نه ڇڏي.

پر هن دفعي ائين نه ٿيڻو هو. شايد اسان جا ڀاڳ ڀلا هيا. سو ٿيو ڇا جو اسان جيئن ئي اميگريشن واري ڪائونٽر کان آجا ٿي اڳتي چيڪنگ لاءِ وڌياسين ته اسان جي قطار مان کاٻي پاسي واري ڪائونٽر جي همراهه ان ميڊم کي رڙ ڪري چيو ته ميڊم! ” هي افعاني آ“.

جنهن تي ميڊم چيو ته،”هن کي هيڏي مون ڏي موڪليو“.

هو ان افغاني واري چڪر ۾ لڳي ويئي ۽ اسان بغير ٽائيم ضايع ڪرڻ جي اڳتي نڪري وياسين. آخري مرحلي ۾ پنهنجي پاڻ کي سڄو ايڪسري ڪرائڻو پوندو آهي. سو هينڊ ڪيري اسڪين ڪرائين، پنهنجو بيلٽ، منڊي، واچ، پرس لاهي ڊش ۾ رکي، اهي شيون اسڪين مشين مان گذاري، پاڻ کي به واڪ ٿرو گيٽ مان پار ڪرائي، جهڙتي وٺرائي، اڳتي نڪري آياسين. وري اچي بيلٽ ٻڌاسين، بوٽ پاتاسين. سامان هٿيڪو ڪيوسين. هي به عجيب بيزار ڪندڙ مرحلو آهي. انهي اسڪينگ دوران ڪو سامان رهجي ويندو آ يا اتي ئي ڪِري به پوندو آ. پر جيڪڏهن مالڪ هوشياري نه ڪئي ته پوءِ ويو.

ان کان پوءِ پرسڪون ٿي اچي اسان پنهنجي زون ۾ ويهي رهياسين. اتي اڳ ۾ ئي سري لنڪا جا زال مڙس ويٺل هيا. ٿوري دير کان پوءِ ٻه نوجوان ڇوڪريون به اچي منهنجي سامهون ويهي رهيون. اهي به سريلنڪن لڳن پيون. جينز جي پينٽ اڳيان گوڏن کان ڦاٽل، پيرن ۾ جوگر پاتل، ڪنن ۾ هيڊ فون، هٿن تي موبائيل وغيره.

مون جڏهن موبائيل جي اسڪرين تي نظر وڌي ته هن وقت رات جا پنج لڳي 55 منٽ پئي ٿيا. جنيد ۽ يوسف کائڻ لاءِ ڪجهه وٺڻ ويا ها، ٿوري دير کان پوءِ اهي واپس اچي چڪا ها. هنن جي هٿن ۾ خاڪي سڻڀيل لفافو هو، لڳي پيو ته گهڻو ڪجهه وٺي آيا آهن، هن ۾ چڪن نگيٽس، بروسٽ، پيٽيس وغيره هيا ۽ هن ساڳي لفافي ۾ هڪ اڌ ٽڪرو پيٽس ٽائيپ جو به هيو. جيڪو نالي ماتر کائڻ واري شي هئي. بس پيٽ جي ٽانڪي کي پيٽرول سنگهائڻو هيو.

ٿوري دير کان پوءِ اعلان ٿيو ته سري لنڪن فلائيٽ نمبر فلاڻي ۾ بورڊنگ شروع ٿي ويئي آهي. اسان به اچي وڏي قطار ۾ پٺين پاسي بيهي رهياسين. اڳيان ڪائونٽر تي جهاز جو عملو تڪڙي تڪڙي ٽيڪٽ چيڪ ڪندا، مسافرن کي اڳتي جهاز ڏانهن موڪلي رهيا هيا. اسان به ٽڪيٽ چيڪ ڪرائي، پاسپورٽ ڏيکاري، پنهنجي ٽڪيٽ مان اڌ ٽڪيٽ جو ٽڪرو ڪٽرائي، اڌ هنن کي ڏيئي، اڌ پاڻ وٽ رکي اڳتي جهاز ڏي وڌياسين. جهاز جي گيٽ تي ميل ۽ في ميل ايئرهوسٽ سلام ڪندا، ٽڪيٽ نمبر ڏسندا، ماڻهن کي هٿ سان انهن جي گهربل سيٽن واري پاسي ڏانهن اشارو ڪندا، اڳتي موڪليندا رهيا. جهاز ۾ داخل ٿيندي ئي مون کي سري لنڪا جي سونهن محسوس ٿي هئي. سري لنڪا جي مٽي جي مهڪ محسوس ٿي هئي.

اسان به پنهنجو سيٽون جاچيندا، اچي سيٽن جي مٿان بيٺاسين. پنهنجا هينڊ ڪيري، سيٽن جي مٿان واري ڪيبن ۾ رکي ڇڏياسين. اسان دوستن جون سيٽون هڪٻئي سان گڏ هيون. جهاز ۾ گهڻي رش نه هئي. گهڻي ڀاڱي جهاز خالي هيو. هاڻي هر ڪو پنهنجن سيٽن تي ٿانيڪو ٿي ويٺو هيو. ايئر هوسٽس بار بار چڪر لڳائيندي چئي رهيون هيون ته،”براءِ مهرباني پنهنجا سيٽ بيلٽ ٻڌي ڇڏيو“. اسان پنهنجا سيٽ بيلٽ ٻڌي ڇڏيا هيا. مون پنهنجي سيٽ جي اڳين سيٽ جي پٺين پاسي واري ڪمپوٽر اسڪرين کي کولي ڇڏيو هو. مان جهاز جي چرپر واري خاني ۾ ڏسي رهيو هوس.

ٿوري دير کان پوءِ جهاز جي ڪيپٽن جو آواز ٻڌڻ ۾ آيو. هن پنهنجو نالو به ٻڌايو هو پر مون کان وسري ويو. هن جهاز جي مسافرن کي ڀليڪار ڪيو هو. هن ٻڌايو ته هاڻي جهاز ٽيڪ آف ڪرڻ وارو آهي، توهان پنهنجا بيلٽ ٻڌي ڇڏيو. جهاز جي ٽيڪ آف ڪرڻ وارو به عجيب مرحلو هوندو آهي. جتي ڪيئي ڪيفيتون جنم وٺن ٿيون. پنهنجن جي ياد، پنهنجن کان دوري، پيارن کان پري وڃڻ، ڊپ، خوف، خوشي. مطلب ته عجيب ڪيفيت وارو هي لمحو هوندو آهي.

سو وقت جي خبر ئي نه پئي ته جهاز ڪراچي ايئرپورٽ جي رن وي تي ڊڪڻ لڳو ۽ ڊڪندي ڊڪندي جهٽڪي سان آسمان ڏي اڏاميو، ائين اڏامي ويو، جيئين ڪو پکي ڀڙڪو کائي مٿي اڏي ويندو آهي.

پکي پروڪا اڃان نه آيا، اڪير تن جي هُري رهي آهي،

اداس سر تي هوا اٺي جي چئي پئي ڪا اڏار ايندي.

شيخ اياز.

Index

Sindh Digital Readers

Search This Blog

Advertise With Us – Grow Your Brand Today!

ايئرپورٽ تي افغاني پڪڙجي پيو

Digital Sindh, Smart People

Comments

Post a Comment

WhatsApp

You May Like

You May Like

Labels

Archive