Sindh Digital Readers

هوءَ ڪچن مان ٻاهر آئي ته هن ڏٺو ڊرائنگ روم ۾  هڪ نقاب پوش شخص سندس پوڙهي ماءُ تي هٿيار تاڻي بيٺو هو. هوءَ گهٻرائجي هڪدم پنهنجي جاءِ تي بيهي رهي، پوڙهي تمام گهڻو گهٻرايل هئي، سندس اکيون خوف ۾ هيڏانهن هوڏانهن ڦري رهيون هيون. ”تون ڪير آهين ۽ ڇاٿو چاهين؟“ لارا ان هٿياربند کان پڇيو. ”خبردار جو ڪو آواز ڪيو اٿئي، نه ته پهرين هن پوڙهي جي کوپڙي اڏائي پوءِ توکي ختم ڪري ڇڏيندس.“ هن شخص کيس ڌمڪي ڏيندين چيو. ”تون هي ڇا چئي رهيو آهين، تون سمجهين ڇاٿو پاڻ کي، تون ائين نه ٿو ڪري سگهين.“ ”مون چيو نه تون ڪجهه نه چئه ۽ جيڪو مان چوانءِ ٿو اهو ڪر.“ تون ائين نه ٿو ڪري سگهين.“ ”مون چيو نه تون ڪجهه نه چئه ۽ جيڪو مان چوانءِ ٿو اهو ڪر.“ ”پر تون چاهين ڇا ٿو!؟“ هن گهٻرائجي هن کان پڇيو. ”پنهنجا هٿ مٿي ڪري، ڀت ڏانهن منهن ڪري بيهه.“ هن کيس حڪم ڏنو. ”پر تون ائين ڇو ٿو ڪرين، مون کان اهو سڀ ڇو ٿو ڪرائين؟“ هن جي ڳالهه ٻڌي، ان شخص محسوس ڪيو ته هي عورت خاموش رهڻ واري نه آهي، هن کي سبق سيکارڻو پوندو. هن هٿيار جو چيمبر چاڙهيو ته هوءَ واقعي ڊڄي ويئي

مسز ايڊرسن هڪ پيرسن عورت هئي، هوءَ پنهنجي ور سان هڪ غريباڻي گهر ۾ رهندي هئي، ٻئي پيرسن زال مڙس اولاد نه هجڻ باوجود خوش زندگي گذاري رهيا هئا، سندن والدين بنيادي طور تي هاري هئا، کين ورهاست ۾ زمين ملي هئي، اها زمين گهر جي بلڪل ويجهو هئي، مسٽر اينڊرسن ۽ مسز اينڊرسن هم عمر هئا، پر مسٽر اينڊرسن ۾ ڪنهن جوان مرد جو حوصلو هو، هو پنهنجي سڄي ٻني ٻاري جي سنڀال ۽ ان جو ڪم اڪيلو ڪندو هو ۽ ڪم ڪار جي سلسلي ۾ ڳوٺ تائين به ويهارو ميل پنڌ ڪري سگهندو هو، انهن جو اهو واحد گهر ڳوٺ کان ويهه ميل کن پري هو، جيڏانهن مسٽر اينڊرسن پنهنجون پوکيل ڀاڄيون وڪڻڻ ويندو هو ۽ اتان هفتي جو سودو سامان ۽ کائڻ پيئڻ جون شيون خريد ڪري ايندو هو، اهو هفتو آرام ڪندو هو ۽ نيون ڀاڄيون ٿيڻ جو انتظار ڪندو هو. جڏهن ڀاڄيون مڪمل تيار ٿي وينديون هيون ته هو وري ڳوٺ روانو ٿي ويندو هو . اها سياري جي موسم جي سرد ترين رات هئي، مسز اينڊرسن اڪيلي گهر ۾ موجود هئي، مسٽر اينڊرسن ڳوٺ ويل هو، هوءَ چادر ۾ ويڙهجي، باهه تي سندس انتظار ڪري رهي هئي، سيءُ تمام گهڻو هو، ٽانڊن مان گرمي نه ٿي ملي، تنهن ڪري هوءَ اٿي ۽ گهر کان ٻاهر اچي، اتان ڪاٺي