Sindh Digital Readers

دولت، ناموس ۽ هڪ ڪنوارو امر جليل مان ڪنوارو آهيان . پر جڏهن کان پنجوهين سالگرهه ملهائي اٿم،   تڏهن کان منهنجو ڪنوارپڻو سڀني کي ککڻ لڳو آهي. بابا صبح جو سڏ ڪندي چيو؛ ” مون کي سيٺ نورو ڀائيءَ جي ڇوڪري پسند آهي.“ ان کان اڳ جو مان ڪجهه جواب ڏيان، امان پريان ئي رڙ ڪئي : ” شرم نٿو اچيو، هن عمر ۾ اهڙيون ڳالهيون ٿا ڪيو؟ “ ” تون وچ ۾ بڪ بڪ نه ڪر. پنهنجو ڪم ڪر .“ ” مان بڪ بڪ ٿي ڪيان؟ “ ” توکي ٽي هزار ٽي سئو دفعا چيو اٿم ته بزنس جي معاملي ۾ نه ڳالهائيندي ڪر .“ امان جواب نه ڏنو ۽ نرم ڪشن جي صوفا سيٽ تي ڌڙام ڪري ويهي رهي. منهنجي ماءُ هن شهر جي مشهور هستي آهي. ڪيترن ئي جماعتن جي سرگرم رڪن آهي ۽ عورتن جي ترقي پسند جماعت L.P.A جي جنرل سيڪريٽري آهي. الاءِ ڪيئن بابا جي ڇڙٻ سهي ويئي. ڪوچ تي پاسا پي بدلايائين. سندس رخ مان ظاهر هو ته هوءَ جلد ڪنهن فيصلي تي پهچي. بک هڙتال جو اعلان ڪندي . بابا چيو: ”ڇوڪري مون کي پسند آهي. اهڙو سڱ سالن ۾ هڪ دفعو ملندو آهي. تنهنجي ڪهڙي راءِ آهي؟ “ ” توهان بزرگ آهيو .“ ” شاباس. فرمانبردار اولاد هجي ته اهڙي .“ ” مان توهان جو ۽ توهان جي ...

اچ ته پيار پڄايون ...... امر جليل هميشه چوندي هئي. ”ديپو، اچ ته پيار پڄايون، ڏسون ته ڪير ڏاڍو .“ ” هل ڙي ککي.“   کيس چوٽيءَ کان وٺندي چوندو هوس، ”تون ماڪوڙيءَ جيتري، مان مهان، مونسان آئي آهين پيار پڄائڻ !“ ” نرد ئي ڇڏ منهنجا وار .“ ” منهنجي دل ۾ آهن خار، نه ڇڏيندو مانءِ .“ ” نيٺ به ته بن مانس آهين نه.“ روڻهارڪي ٿي چوندي هئي . ” مان بن مانس !“ ” ها ها، تون،“ منهنجي ويڻن ۾ مٺيون کپائي چوندي هئي. ”جانور ته آهين. پنهنجن ٻانهن جا وار ته ڏس، جهڙا ڊڀ، پنهنجا سخت کهرا هٿ ته ڏس، جهڙا ريگ مال .“ ” پنهنجون گابي جهڙيون اکيون ڏٺيون اٿئي؟ “ ” واهه! وڙهين ته چئين گابي جهڙيون، ٺهين ته چئين هرڻيءَ جهڙيون .“ ” ڀلا مون کي بن مانس ڇو ٿي چئين؟ “ ” پنهنجي انتر آتما به ته سڏيندي آهيانءِ.“ شرمائيندي چوندي هئي. ٻئي کلي پوندا هئاسين. آڪاش جا ستارا مرڪڻ لڳندا هئا . ” هاڻ ته منهنجا وار ڇڏ .“ ” اچي وٺ.“ سندس چوٽي ڇڏي ڏيندو هئس .

هوشو شيديءَ جي آخري شام امر جليل جيجل منهنجي ماءُ ڏسين ٿي   – هوشو منهنجو ڀاءُ تنهنجي خاطر جنهن ڪيا هيڻا پنهنجا حال، جسم جنهن جو پرزا پرزا   – گهائل جنهنجو ساهه، اڄ اڪيلو بيٺو آهي چچريل جنهن جو ماهه، ڪير نه ڀلندو همت جنهنجي ڪير نه جنهن جو چاهه . پوءِ ائين ئي ٿيو – ته سج حيدرآباد جي منگهن کان منهن موڙيو ۽ سنڌين جي شڪست تي خون جا لڙڪ لاڙيندو، آسمان کي رت سان رڱيندو، ڪنهن اوڙاهه ۾ اجهامندو ويو، لڙندو ويو، لهندو ويو، ڪرندو ويو . سنڌ جي سپوتن مٺڙي ماءُ جي سيني ۾ سازش ۽ غداريءَ جون بڙڇيون هنيون – ڀالا هنيا،   نيزا هڻي خنجر هنيا. سنڌ جو سينو درد و غم ۾ جهرندو ويو. اٻاٽجي ويو، سڪندو ويو، سنڌ جي سڪل گود کي آلو ڪرڻ لاءِ سرڪش سنڌين مياڻيءَ جي ميدان ۾ پنهنجي خون جو ٻليدان ڏنو .

گناهه امر جليل ڪجهه چوڻ لاءِ چپ ٿڙڪيا، ڦڙڪيا، جيڪي چوڻو هئس سو نه چيائين، جيڪي نه چوڻو هئس سو چيائين، ”ڪڏهن موٽندين؟“ ”جڏهن روح جو روڳ ڌوئي ڇڏيندس، تڏهن موٽندس.“ ”مون کي جدائيءَ جي جوڳ ۾ جلڻ لاءِ ڇڏي ويندين؟ ”ڀٽڪيل سمجهي وساري ڇڏجاءِ.“ ”اهو منهنجي لاءِ ناممڪن آهي.“ ”پر ممڪن ڪرڻو پوندوءِ، تنهنجو پيار پويتر آهي، امر آهي. مان ڪوڙهي سارنگ جو وسڪارو.“ هوءَ خاموش رهي. مون ڏانهن اُداس نگاهن سان ڏسندي رهي. مان ساڻس اک ملائي نه سگهيس. چيائين، ”مون ڏانهن ڏسين ڇو نٿو؟“ ”تنهنجي دامن ۾ ڪنڊا ڀريا اٿم، تنهنجو ڀرم ڀوريو اٿم. هينئر تو ڏانهن ڏسڻ جي سرت پاڻ ۾ نٿو ساريان.“