سُر حسيني - داستان ٻارهون
سُر
حسيني
داستان
ٻارهون
1
ڏِٺان
جي ٻَروچُ،
مُون جئن
هوتُ اَکينِ
سين؛
مُون
کي چَيان
”لوچ“،
پاڻا پيٺِيُون
ڇَپَرين.
2
’ووءِ!
ووءِ!‘ ڪَندِي
وَتُ، مَڇُڻِ
’ووءِ!‘ وِسارِئين!
پاڻِي
هار مَ
پَڌِرو، روءُ
مَنجھان ئي
رَتُ؛
صَبُرُ
وڏو سَتُ،
سِگھا ميڙي
سُپِرِين.
3
ماٺِ
ماريندِيَءِ پِرِينءَ
جِي، مَڇُڻِ،
رُئِين رَت!
ڇورِي!
ڇَڏِ مَ
سَتُ، هِمَتَ
هوتُ وِڃائِيو.
4
جَڙَ
جِئري جن
سين، مُئي
پڻ سين
تَنِ؛
جي
هِتِ نه
هوتُ پَسَنِ،
سي ڪَنهن
پَرِ ڪيـچِ
پَسَندِيُون؟
5
اَوجَھڙِ
وَتان آنءُ،
ٻِيُون سَڀِ
سَڳَرِ ساٿَ
جي؛
جا
نِينهَن ڳِنهَندِي
نانءُ، سا
مُون جِئن
پَوندِي مامِري.
6
ٻَڌو
ڪَنهن ٻَنڌاڻِ،
هِنئڙو هوتاڻِيءَ
سين؛
ڪا
جا پِييَسِ
ڪاڻِ، نِبيرِيانسِ،
نه نِبِري!
7
ڏُونگَـرُ
ڏَنا نُوڻِ،
مُون پارِکُو
پُڇِيا؛
هيڪِليُون
هَلَنِ جي،
سي تاڪُنِ
سَندِي تُوڻِ؛
اِي
اَهُکِي ڀُوڻِ،
سُونهَن رِءَ
نه سُٿِرِي.
8
لَکين
لوڙائُو، سَهَسين
آهِنِ سُڃَ
۾؛
بَرَ
۾ بورائُو،
کَڻُ، پِيادِي!
پاڻَ سين.
9
نِينهَن
مَ نالو
ڳِنُّ، پِرِيَتَڻي
پيرَ ٻِيا؛
سُورَن
ساڻُ مَ
ڇِنُّ، وِرهُ
وِهائجِ وِتَرو.
10
سَڄَڻُ
ڏِٺو جَنِّ،
تن ڳِچِيءَ
سِرِ ڳَہُ
ڪَيو؛
ٻِيُون
ڪوهُ ٻُجَھنِّ،
قَدُرُ ڪِيمِيا
اِنَ جو؟
11
هارِي!
هِنئون مَ
لوڏِ، سُکَنِ
پَوَندِينءَ، سَسُئِي!
ڪوهِيارو
تو ڪوڏِ،
اَچي ڪَرَهَ
قَطارِيو.
12
حُسيـنِي
حُسينَ لَءِ،
بِيبِيءَ پاڻَ
چئِي؛
تهان
پوءِ ٿـئِي،
خَبَرَ ٻِي
خلقَ کي.
Shah Abdul Latif Bhittai
Back to INDEX
سُر يمن ڪلياڻ
سُر سريراڳ
سُر سامونڊي
سُر سهڻي
سُر سسئي آبري
سُر ڪوهياري
سُر حسيني
سُر سورٺ
سُر ڪيڏارو
سُر سارنگ
سُر آسا
سُر رپ
سُر کاهوڙي
سُر بروو سنڌي
سُر رامڪلي
Comments
Post a Comment