dakh bali jo ghori naharan

 

 

دک ٻلي جو گهوري نهارڻ

 

اسان انهن جي پاسي کان جيئن ئي گذرڻ لڳاسين ته مون ڏٺو ته اهي وڏن وارن وارا ڇوڪرا پٽ تي وڻ جي هيٺان ويٺا هيا. انهن جي ويجهو، باهه جي پاسي ۾ هڪڙو دک ٻلو ۽ هڪڙي ٻلي به ويٺل نظر آئي. هتي مالديپ ۾ نوجوانن ۾ مون وڏن وارن رکرائڻ جو وڏو رجحان ڏٺو. عجيب جهتلا ماڻهو نظر آيا. ڊگهي ڏاڙهي، وڏا وکريل گهنڊيدار وار، نه ڦڻي ڏنل ۽ نه تيل مکيل. ٺهن نه ٺهن بس وڏن وارن جو شوق. وڻي نه وڻي پر وچ مان گرهه کڻي.

 سو اتان جيئن گذرياسين ته دک ٻلو اسان اجنبي ماڻهن کي اکيون ڦاڙي ائين گهورڻ لڳو، ڄڻ اسان هن جي گهر ۾ گهڙيا هجون. ايئن لڳو ڄڻ اجهو ٿو اسان تي حملو ڪري. مون کي ڏاڍي حيرت ٿي. شايد ان ڪري جو هو سمجهي پيو ته اسان هن جي علائقي ۾ هتان جا نه هياسين، بلڪ ڌاريا ماڻهو هياسين ۽ ٻيو وري انهن جي گهرن جي اڳيان پيا گذرون.

سو جانور کي به پنهنجي علائقي ۾ ڌارئي ماڻهو کي ڏسي غيرت اچي ٿي. مونکي ائين لڳو ته ٻلي کي اسان جو اتان گذرڻ سٺو نه لڳو. هن وڏي ڪاوڙ مان اسان تي جوهه وڌي ۽ منهن بڇڙو ڪري، اسان کي مسلسل گهوري نهارڻ لڳو هو. هتي ته ٻلو به پنهنجي ڌرتي تي ڌاري کي برداشت نه ٿو ڪري، بلڪ ڪاوڙ جو اظهار به ڪري ٿو. اسان جيڪي پنهنجي ڌرتي جي ٽڪري ٽڪري ڪپجندي، ڪٽجندي، قبضو ٿيندي، اکين سان ڏسون ٿا، پر پوءِ به ماٺ ۾ آهيون. ڪاوڙ جو اظهار نه ٿا ڪيون. ان ڪري اسان جو ته الهه تلهه ئي چٽ ٿي ويو، ڇو ته اسان اڃان به ننڊ ۾ اگهور آهيون. ٻٻر لوءِ واري ڌرڻي ۾ جيڪڏهن سنڌ نه اٿي ها ته پوءِ ڪڏهن به نه اٿي ها ۽ ان جا نتيجا اسان جو ايندڙ نسل ضرور ڀوڳي ها. پر هاڻي ائين نه آهي. هاڻي اسان جو ٻچو ٻچو چوي ٿو ته،“لک لعنت تو تي زرداري”. اها قومي غيرت نيٺ جاڳي. مون کي ان ڳالهه جي ڏاڍي خوشي آ.

هتان جي ٻيِٽ وارن جي مالي حالت ڏاڍي مضبوط هئي. هتان جا ماڻهو ڏاڍا آسودا هيا. خوشحال هيا. مڇي ماني وارا هيا. ان جو سبب سياحن جو گهڻو اچڻ هيو. سياحت جي ڪري هتان جي ماڻهن جي مالي حالت ڏاڍي مستحڪم ٿي آهي. ان ڪري هتان جو هر ماڻهو خوشحال آهي، امير آهي ۽ ڪو به غريب يا ڪو به فقير نظر نه آيو.

 سو اتان ٿيندا، وچ ئي وچ وٺي، وڻن، ٻوٽن کان ٿيندا. اڳتي نڪري وياسين ته سامهون کان ئي سمونڊ جو ڪنارو نظر آيو. هي هن ٻيٽ جو ٻيو ڇيڙو هيو. عجب ۽ پرتاب ڦوٽوگرافي ۾ مصروف هيا. عجب واهه جو پرتاب کي قابو ڪيو هو. پر پرتاب جي دل وڏي آهي، هن جو برداشت ڪرڻ وارو معدو به لوهه جو ٺهيل آهي. مان ۽ سائين مختيار به هنن جي ويجهو ٿياسين ته ڏسون پرتاب ڪيئن ٿو ڦوٽو ڪڍي. عجب اهائي ساڳي ڳالهه پرتاب کي سمجهائي رهيو هيو. ته هن جاءِ تان ڦوٽ ڪڍ. هن اسٽائيل ۾ ڪڍ، هينئن ڪڍ، هون ڪڍ، پويان سج اچي، روشني اچي، وڻ اچن، سمونڊ جو ڪنارو اچي، جهنگ اچي. مون جڏهن هنن کي ايڏو مصروف ڏٺو ته مون سائين مختيار کي چيو ته،”سائين پاڻ هتي نه بيهي سگهنداسين، هي پاڻهي ئي ايندا. پاڻ سامهون واري هوٽل جي ٻاهران رکيل ڪرسين تي هلي ويهي انتظار ڪيون ٿا، هي دوست فارغ ٿي اچن ته پوءِ گڏجي ٿا چانهه پيون“.