سُر ڪوهياري - داستان پهريون
سُر
ڪوهياري
داستان
پهريون
1
لَيۡلَ
نه جاڳِينءَ
لِکَ سِيئَن،
ڪُلِّي نَوۡمُ
ڪَياءِ!
قُمۡ
ٿِي، پَهُچُ
قَرِيبَ کي،
اِجۡلِسۡ تو
نه جُڳاءِ؛
مُٺِي!
مهِمانَنِ سين،
ويهِي راتِ
وِهاءِ؛
جيلان
نِنڊَ ڪَياءِ،
تي روزُ
رَهِين ٿِي
راهَ ۾.
2
اِجۡلِسۡ
ڪَري اُٿِيا،
تَنوارِيو توڏَنِ؛
نَوۡمَ
نَوازِينءَ؛ اُن
جي، مَرۡحَبا
موڏَنِ؛
رِڙهِي
رَسُ روڏَنِ،
اَلۡيَوۡم سِيۡرُوۡا،
سَسُئِي.
3
غافِلِ!
غَفِلَتَ ڇوڙِ!
تُون ڪِيئن،
اَڻاسِي! اوجِھرين؟
چُپاتا
چَڙهِي ويا،
وڃِي پَهُتا
توڙِ؛
نيڻين
نِنڊَ اُکوڙِ،
جِمَ وَرَنِ
۾ واڪا
ڪَرِين.
4
آلوڙو
اَکينِ، آيَمِ
نِنڊَ اَڀاڳَ
کي!
هاڻي
هِنَ ڀَنڀورَ
۾، گھارِيان
ڪارَڻِ ڪِن؟
اَديُون!
اوٺِـيَڙَنِ، هِنئين
سان هاڃو
ڪَيو.
5
سُتِينءَ
پَير ڊِگھا
ڪَري، وَڏِي
جاڙَ ڪَياءِ؛
دَرَ
ڀَرِ اُڀِئين
دوسِتَ جي،
ته سُرِ
پُرِ هُوندَ
سُياءِ؛
اَصلِ
آرِيءَ ڄامَ
جِي، سَڳِي
تُون نه
سِياءِ؛
پُنهُونءَ
سين پِياءِ؛
ٿِي، نِڀاڳِي!
نِنڊُون ڪَرِين!
6
اِيُ
ڪَمُ ڪَمِيڻِيَنِ،
جِئن سُمَهَنِ
پيرَ ڊِگھا
ڪَري؛
لوچِين
ڇو نه،
لَطِيفُ چئي،
هارِي! لَءِ
هوتَنِ؛
نِنڊان
نِڀاڳِينِ کي،
اوڀالا اَچَنِ؛
سي
پُنهُون ڪوه
پُڇَنَ؟ جي
سَنجھي رَهَنِ
سُمهِي.
7
سُتِينءَ
سَنجھيئِي، مُنهُن
ويڙهي مُئنِ
جِئَن؛
اوجاڳو
اَکِيُنِ کي،
ڄاتوءِ نه
ڏيئِي؛
هَٿان
تو پيئِي،
ٿِي ڪَچو
ڪيچِيُنِ ڪَرِين!
Shah Abdul Latif Bhittai
Back to INDEX
سُر يمن ڪلياڻ
سُر سريراڳ
سُر سامونڊي
سُر سهڻي
سُر سسئي آبري
سُر ڪوهياري
سُر حسيني
سُر سورٺ
سُر ڪيڏارو
سُر سارنگ
سُر آسا
سُر رپ
سُر کاهوڙي
سُر بروو سنڌي
سُر رامڪلي
Comments
Post a Comment