سُر حسيني - داستان اٺون
سُر
حسيني
داستان
اٺون
1
آتَڻُ
اورانگھي وِيا،
آئون ٿي
مَران، ماءِ!
پِٿُون
ٿِيندِيَس پيرَ
تي، ’هَيءِ!
هَيءِ!‘ ڪَري
هاءِ!
جِئڻُ
مُون نه
جڳاءِ، پِرِيُنِ
تان پاسو
ڪَيو.
2
ڄاڻِي
جي ڄاتومِ،
ته پوندو
فلۡق فِراقَ
جو؛
اَکَـرُ
اِرادَتَ جو،
ڌُريائين ڌوتومِ؛
پوءِ
تان ڪونَ
ڪَيومِ، هُوندَ
ڪَشالو ڪيچَ
ڏي.
3
دُکائِيندِي
دُونهَڙا، مُنڌَ!
سيڻانِي وَڃُ؛
پِرِياڻونِ
مَ ڀَڃُ،
ساٿُ چَڙهَندو
لَڪِيين.
4
ڇِڄ
مَ قَطاران،
ساٿُ چَڙهَندو
لَڪِيين؛
مَڇُڻِ
ٿِئين پُئان،
وَڳَ واٽَ
ئِي نه
لَهِين.
5
پُڇِيوئِي
جان دوستُ،
تان پاسي
ڪر پَرِهيزَ
کي؛
جنِين
ڏِٺو هوتُ،
تن دِينَ
سَڀيئي دُورِ
ڪيا.
وائي
مُون
کي ڇَپَرِ
مَ ڇَڏيجا،
ٻاروچا! پَلَئ
لَڳِي آهِيان.
ڇورِي
ڇِنِي آهِيان،
نِينهُن نِباهي
نيجا؛
ڇورِي
ڇَڏي ڇَپَرين،
ڪيچِي! ڪِيمَ
وَڃيجا؛
پُنهون
مُنهنجو آن
سين، ساٿُ
سلامَتَ نيجا.
مون
تان وَڙُ
وِڃائِيو، اَئِين
پنهنجو وَڙُ
ڪَريجا؛
جوڳِيڪو
ويسُ ڪَري،
سِگَھڙِي سارَ
لَهيجا؛
آرِياڻِي!
عَبۡدُاللَطِيفُ چئي،
مُون تي
وَهِلو وَرُ
ڪَريجا.
Shah Abdul Latif Bhittai
Back to INDEX
سُر يمن ڪلياڻ
سُر سريراڳ
سُر سامونڊي
سُر سهڻي
سُر سسئي آبري
سُر ڪوهياري
سُر حسيني
سُر سورٺ
سُر ڪيڏارو
سُر سارنگ
سُر آسا
سُر رپ
سُر کاهوڙي
سُر بروو سنڌي
سُر رامڪلي
Comments
Post a Comment