سُر يمن ڪلياڻ - داستان پنجون
سُر يمن ڪلياڻ
داستان پنجون
1
صوفِي
سالم سي
ويا، جي
اَڪثر سين
اَڏيارَ؛
بازي
بازِندنِ کي،
آهي اَويسارَ؛
پِريا
سين پَهڪارَ،
رِندِيءَ رَساڻي
ڪيا.
2
صوفِيءَ
سيرُ سڀِن
۾، جئن
رڳن ۾
ساه؛
سا
نه ڪري
ڳالهڙِي، جئن
پويون پروڙي
پساه؛
آهِس
اِيُ گناه،
جي ڪا
ڪَري پَڌرِي.
3
ڏِني
ڏُکويا، اَڻ
ڏِني راضي
ٿيا؛
صوفِي
تي ٿيا،
جئن ڪِينَ
کنيائون پاڻ
سين.
4
صوفِي
لاڪوفِي، ڪونَ
ڀانئيس ڪيرُ؛
منجھيان
ئِي مَنجِھ
وڙهي، پڌر
ناهِس پيرُ؛
جنين
ساڻس ويرُ،
ٿئي تنين
جو واهَرُو.
5
صوفِيءَ
صاف ڪيو،
ڌوئِي ورق
وُجُود جو؛
تِهان
پوءِ ٿيو،
جيئري پسڻ
پرينءَ جو.
6
صوفِي
چائِين، سَڌَ
ڪرين! صُوفين
اِيَ نه
صلاحَ؛
ڪاٽي
رک ڪُلاهَ،
وجھ اُڇلي
آڳ ۾.
7
جي
ڪُلاهَ رکين
ڪنڌ تي،
ته صوفي
سالم ٿِيءُ؛
وِه
وٽِي هٿ
ڪري، پُر
پيالو پِيءُ؛
هَنڌُ
تنِين جو
هِيءُ، جن
حاصل ڪيو
حال کي.
8
جُسي
۾ جَبّار
جو، خَفِي
خِيمو کوڙ؛
جَلِّي
تون زبان
سين، چار
ئِي پهر
چور؛
فڪر
سين فُرقان
۾، اِسم
اعظم ڏور؛
ٻيا
در وڃي
مَ ووڙ،
اِيُ اَمُلُ
اِئائِين سَپَجي.
9
عالَم
آئوُن ساڻ،
ڀَريو ٿو
ڀيرَ ڪري؛
پاڻ
نه آهي
ڄاڻُ، مانڊِيءَ
مَنڊُ پکيڙيو.
10
طَالِبُ
ڪَثَرَ، سونهن
سَرُ، اِيَ
رومِيءَ جِي
رُوءِ؛
جنِين
ڏٺي جُوءِ،
تني ڪُڇيو
ڪين ڪِي.
11
طَالِبُ
ڪَثَرَ، سونهن
سَرُ، اِيَ
رومِيءَ جِي
راءِ؛
ماڙهُو
اِتِ ڪِياءِ،
مَنڊُ نه
پسين مَنڊيو!
12
طَالِبُ
ڪَثَرَ، سونهن
سَرُ، روميءَ
چيو آهي؛
تاڙِي
جي لاهي،
ته مَنجِھين
مُشاهدو ٿئي.
13
ظاهر
۾ زاني،
فِڪرَ منجھ
فنا ٿيا؛
تنين
کي تعليم
جِي، ڪُڙِه
اندر ڪانِي؛
حرفُ
حَقّانِي، دَورُ
ڪيائون دل
۾.
14
جن
کي دَورُ
دَردَ جو،
سبق سُورَ
پڙهنّ؛
فِڪرَ
فَرَهِي هٿ
۾، ماٺ
مُطالع ڪنّ؛
پَنو
سو پڙهنّ،
جنهن ۾
پَسن پِرينءَ
کي.
15
سا
سِٽَ نه
سارينِ، اَلف
جنهن جي
اَڳ ۾؛
ناحَقُ
نهارينِ، پنا
ٻيا پِرينءَ
لئ.
16
سا
سِٽَ ساريائون،
اَلف جنهن
جي اَڳ
۾؛
“لاَ
مَقصُودَ فِي
الدَّارَينِ“ اِن
پَرِ اُتائون؛
سَڳَـرُ
سوٺائُون، ٿيا
رَسِيلا رحمانَ
سين.
17
اَکرَ
پڙهي اَڀاڳِيا!
قاضِي ٿئين
ڪِياءِ؟
ڀـيرِئين
۽ ڀانـئِئين،
ايڏا اِئن
نه آءُ!
اِنَ
سُرڪِيءَ سندو
ساءُ، پڇج
عَزازِيل کي.
18
عاشق
عَزازِيل، ٻيا
مڙيئي سَڌڙِيا؛
منجھان
سِڪَ سَبِيلَ،
لعنتِي لال
ٿيو.
19
جو
مون پڙهيو
پاڻ لَئ،
سبقُ سابِقُ
جو؛
پهرين
سُڃاتم پانهنجي،
نفسَ جو
نِهو؛
جِي
عَرفانُ اَصَل
۾، ٿي
رُوحن روزَ
ڪيو؛
وري
وَرَقُ پيو،
گڏيم وَڍُ
وصال جو.
20
پَڙهيو
ٿا پڙهنَّ،
ڪَڙهن ڪين
قُلُوب ۾؛
پاڻان
ڏوهَ چڙهنَّ،
جئن وَرَقَ
ورائين وِتَرا.
21
اَکر
پڙه اَلف
جو، وَرَقَ
سڀ وسار؛
اَندر
تون اُجار،
پنا پڙهندين
ڪيترا.
22
ڪاتِبَ!
لِکِين جئن،
لايو لامُ
اَلف سين؛
اَسان
سڄڻُ تئن،
رهيو آهي
روح ۾.
23
تهڙا
چالِيها نه
چالِيھَ، جھڙوپسڻ
پرينءَ جو؛
ڪهڙي
ڪاتِبَ! ڪَرِئين،
مٿي پنن
پِيههَ؛
جي
ورقَ وارِين
وِيھَ، ته
اَکر اُهوئِي
هيڪڙو.
24
تَنُ
کُڏِي، مَنُ
حُجرو، ڪيم
چاليها رَکُ؛
ڪوه
نه پُوڄيو
پُوڄئين، اَٺـئِي
پهر اَلَکُ؟
تان
تون پاڻُ
پَرَکُ! سَڀَڪَنهن
ڏانهن سامهون.
25
سَڀَڪنهن
ڏانهن سامهون،
ڪو هنڌ
خالِي ناهِ؛
اَحَدا
جي اَرَکَ
ٿيا، سي
ڪانئرَ ڪبا
ڪانھِ؟
مُحبُّ
منجھين مَنَ
مانھِ، مون
اَڄاڻندِيءَ اُجِھيو.
26
جئن
جئن وَرَقَ
وَرائِين، تئن
تئن ڏٺو
ڏوهُ؛
تنهن
ڪَهڻِيءَ ڪبو
ڪوهُ؟ جي
رهڻِيءَ رهيو
نه سُپرين.
وائي
وِسارج
مَ ويڻَ،
جوڀن ٻه
ٽي ڏينهڙا.
لوٺـيُون
سَهَنِ لوڪ
جا، وِهاڻِيءَ
ٿيون ويڻَ؛
اصل
اَسارِيُنِ جا،
سُتي وِيَڙا
سيڻَ؛
جيڏيون!
جي مان
وِسَهو، ننڊ
مَ هيريو
نيڻَ؛
راتڙيُون
جاڳن جي،
سي آئُون
ڪندڙي سيڻَ؛
آڌيءَ
رات اُٿِي
ڪري، جھل
تون نِنڊان
نيڻَ.
Shah Abdul Latif Bhittai
Back to INDEX
سُر يمن ڪلياڻ
سُر سريراڳ
سُر سامونڊي
سُر سهڻي
سُر سسئي آبري
سُر ڪوهياري
سُر حسيني
سُر سورٺ
سُر ڪيڏارو
سُر سارنگ
سُر آسا
سُر رپ
سُر کاهوڙي
سُر بروو سنڌي
سُر رامڪلي
Comments
Post a Comment