سُر
آسا
داستان
پهريون
1
لوچان
ٿِي لاحَدَ
۾، هادِيءَ
لَهان نَه
حَدُّ؛
سُپيرِيان
جي سُونهَن
جو، نَڪو
قَدُ نَه
مَدُّ؛
هِتِ
سِڪَڻُ بي
عَدَدُّ، هُتِ
پِرِينءَ پَرِوا
ناهِ ڪو.
2
”آئُون“
سين اُنَ
پارِ، ڪَڏِهن
تان ڪونَه
پِيو؛
”اِنَّ
اللهَ وِتۡرٌ
يُّحِبُّ الۡوِتۡر“،
نيئِي ٻِيائِي
ٻارِ؛
هيڪِڙائِيءَ
وَٽِ هارِ،
هَنجُون جي
هُئَڻَ جُون.
3
ٻَنِ!
ٻِيائِي، سُپِرِين!
پاڻان مُون
کي پَلِ؛
”آئُون“
اورِيان جَھلِ،
توکي رَسي
”تو“ ڌَڻِي.
4
هُو
پِڻُ ڪونهي
هِنَ ري،
هِيُ نَه
هُنَهان ڌارَ؛
”اَلۡاِنۡسَانُ
سِرِّيۡ وَ
اَنَا سِرُّهٗ“،
پَرُوڙِج پَچارَ؛
ڪَندا
وِيا تَنوارَ،
عالِمَ عارِفَ
اَهڙِي.
5
جان
جان پَسِين
پاڻَ کي،
تان تان
ناهِ نِمازَ؛
سَڀِ
وِڃائي سازَ،
تِهان پوءِ
تَڪبِيرَ چَئو.
6
جان
جان پَسِين
پاڻَ کي،
تان تان
ناهِ سُجُودُ؛
وِڃائي
وُجُودُ، تِهان
پوءِ تَڪبِيرَ
چَئو.
7
نابُودِيءَ
نيئِي، عَبۡدَ
کي اَعلىٰ
ڪَيو؛
مُورَتَ
۾ مَخفِي
ٿِيا، صُورَتَ
پِڻُ سيئِي؛
ڪَبِي
اِتِ ڪيهِي؟
ڳالِھه پِرِيان
جي ڳُجَھ
جِي.
8
جن
وِڃايو وُجُود
کي، سي
فانِي ٿِيا
”فِي اللهَ“
۾؛
نه
تِنِ قِيامُ
نَه قُـعُودُ
۾، نه
ڪو ڪَنِ
سُجُودُ؛
جيلان
ٿِيا نابُودُ،
تيلان گَڏِيا
بُودُ کي.
Shah Abdul Latif Bhittai
Back to INDEX
سُر يمن ڪلياڻ
سُر سريراڳ
سُر سامونڊي
سُر سهڻي
سُر سسئي آبري
سُر ڪوهياري
سُر حسيني
سُر سورٺ
سُر ڪيڏارو
سُر سارنگ
سُر آسا
سُر رپ
سُر کاهوڙي
سُر بروو سنڌي
سُر رامڪلي
Comments
Post a Comment