سُر يمن ڪلياڻ - داستان چوٿون
سُر يمن ڪلياڻ
داستان چوٿون
1
ايڪ
پيالو! ٻه
ڄڻا! عشق
نه ڪري
اِيئَن!
ليکيا
جي لِکَڻ
۾، سي
قرب رسندا
ڪيئن؟
هُئڻ
ڪيا هِيئَن،
وانجيا، پَسُ!
وِصال کان.
2
ايڪ
پيالو! ٻه
ڄڻا! عشق
نه ايئن
ڪري!
آٽِي
سي ايڪ
ٿيا، جي
گَتا نينهن
ڳري؛
دوئِي
ڌار ڌري،
جهُ خُلَّت
خنجر آئيو.
3
ايڪ
پيالو! ٻه
ڄڻا! عشق
نه ڪري
اَڌَ!
اِيَ
تان، ساعر!
سَڌَ، ڪَيَءِ
جا قَوال
سين.
4
قاتلَ
ڪمائِي ڪري،
وَهُ ماکي
جي ڪن؛
وٽان
ويهِي تن،
پِيجِ ڪي
پياليون.
5
هوندو
هَڏِ مَ
سَنڌِ، لاءِ
پياڪَن پانهنجو؛
پوڄَ
پيارج پَنهِيڙا،
ويندا وٺيو
ڪَنڌِ؛
ته
هَٽَ تنهنجي
هنڌِ، موکي!
ڪو مانُ
لهي.
6
هوندو
هَڏِ مَ
رَکُ، لاءِ
پياڪَن پانهنجو؛
وٽِي
واٽاڙئن کي،
تان پياري
پَرَکُ؛
سا
لِکَ لهي
ٿي لَکُ،
جا تو
ايندي اُنِ
سين.
7
گَھٽَنِ
۾ گُھٽِڪَنِ،
وَٽـيُون پِيَنِ
وِهَ گاڏيُون؛
بَرخِيز
بده ساقِي!
پيار کي
پِريَن؛
پِڪين
نه پرچن،
مٽ تڪيائون
مَنجھيان.
8
آڻي
اُتر واءَ،
موکيءَ مٽ
اُپٽيا؛
مَتارا
تنهن ساءَ،
اَچن سِرَ
سَنباهِيو.
9
وجھج
واٽاڙُئن تي،
ميخاني جي
ماڪَ؛
ٿيندي
سُڌ سڀڪنهين،
هنڌ هنڌ
پوندي هاڪَ؛
پِره
جا پياڪَ،
جُه سي
اَڱڻ آئيا.
10
جُه
سي اَڱڻ
آئيا، ته
سَرو ڪندا
سُڃ؛
سائِي
ٿِيندين اُڃ،
هي پِيتو!
هُو آڻ
ڪِي!
11
موکِي
چوکِي نه
ٿئي، اصل
اوڇِي ذات؛
وَٽيون
ڏيئي واتِ،
مَتارا تنهن
ماريا.
12
مَتارا
مري ويا،
موکِي! تون
نه مَرِين!
ڪيهِيءَ
پَرِ پَرِين،
ڏُکِي! ڏاتارن
ري؟
13
مَتارا
مري ويا،
موکِي! تون
بِي مَرُ؛
تنهنجو
ڏوسُ ڏمرُ،
ڪونَ سهندو
اُنِ ري!
16
سَري
ڪين ڪيونِ،
ويڻَ موکيءَ
جي ماريا!
ڪو
جو سخن
ڪلال جو،
پِتي تي
پيونِ!
تِهان
پوءِ ٿيونِ،
مرڻ مَتارنِ
کي!
15
ڪَنڌ
ڪَٽارو، مُنهن
وٽِي، عادت
سندين اِيَّ؛
تنين
تِڪُون ڏنيون،
جُنبِي منجھان
جِيَّ؛
سرو
تن سَبِيّ،
جَن حاصل
ڪيو حال
کي.
16
موکِيءَ
مَٺو نه
گُھريا، وِهُ
نه وِهاٽيا؛
سُرڪِيءَ
ڪاڻ، سيَّد
چئي، اُتي
ٿِي آٽِيا؛
جي
ڳالهين ڳَنڱاٽِيا،
تن بَٺَنِ
پاسي بُٺيون.
20
سِرُ
ڏيئِي سَٽِ
جوڙ، ڪنهن
پَرِ ڪَلالن
سين!
ڪاتِي
ڪَرٽُ ڪپار
۾، خَنجَرُ
آڻي کوڙ!
مَرڻان
مُنهن مَ
موڙ، وَٽِي
ٿِي وڌِ
لهي!
18
وَٽَ
وَٽَ وٽِيءَ
۾، مَٽَ
مَٽَ مَنڌُ
ٻيو؛
قدر
ڪيفَ ڪلال
جو، پِياڪَن
پيو؛
اَچن
دُرسُ دڪان
تي، ڪَنڌَ
قبول ڪيو؛
سُرها
سِرُ ڏيو،
چَکَن سُرڪَ
سيَّد چئي.
19
ڪلالنئون
ڪاءِ، مَتِ
نه سِکِين
مون هِنئان!
روئندي
رات وِهاءِ،
چِڪائِيندي بَٺيُون!
وائي
دوسُ
پيهِي در
آيو، ٿيو
ملڻ جو
ساعيو؛
ڏِينهين
پُڄاڻـؤن آڻي
اسان ڪي،
مولي مُحب
ملايو؛
ويو
وِڇوڙو، ٿيو
ميلاپو، واحد
واءُ واريو؛
هو
جَنهِين جو
ڏَسُ ڏُوراڏو،
اوڏو اَڄ
سو آيو؛
عَبۡدُاللَّطِيفُ
چئي، اَچِي
عجيبن پاڻ
فَضلُ فرمايو.
Shah Abdul Latif Bhittai
Back to INDEX
سُر يمن ڪلياڻ
سُر سريراڳ
سُر سامونڊي
سُر سهڻي
سُر سسئي آبري
سُر ڪوهياري
سُر حسيني
سُر سورٺ
سُر ڪيڏارو
سُر سارنگ
سُر آسا
سُر رپ
سُر کاهوڙي
سُر بروو سنڌي
سُر رامڪلي
Comments
Post a Comment