استاد بخاري

استاد بخاريءَ جو پورو نالو احمد شاھ بخاري ھو. استاد بخاري 16 جنوري 1930ع ۾ جنم ورتو.  ھو غلام نبي چانڊيو ڳوٺ، ضلعي دادوءَ جو رھاڪو ھو. دادو شھر ۾ مستقل سڪونت اختيار ڪيائين. ھو بنيادي طور استاد ھو ۽ سڄي زندگي استاد ٿي رھيو. گورنمينٽ ڪاليج دادوءَ مان پروفيسر طور رٽائرڊ ڪيائين. استاد بخاري سنڌيءَ جو سريلو شاعر ھو. ھن جا چوڏھن مجموعا ڇپيل آھن. ھو 9 آڪٽوبر 1999ع  ۾ گذاري ويو.

استاد بخاري چوي ٿو ته:

قطعا

جو ڏئي تنهن کي ڏجي، ڪھڙو مزو،

جو منگي تنهن کي ملڻ ۾، آ مزو،

ڪوبه ڪڪرن کي قسم ڏيئي پڇي،

بحر کان بر تي وسڻ ۾ آ مزو.

جو پاڻ ئي ڏئي پيو ان کي ڀلا ڏيڻ ۾ ڪھڙو مزو آھي، جوگھري ٿو تنهن سان ملڻ ۾ مزو آھي، ڇو ته ھو ضرورت مند آھي. ڪڪرن کي ڪو قسم ڏئي پڇي ته سمنڊ تي وسڻ ۾ مزو آھي يا زمين تي! حقيقت ۾ سمنڊ ته پاڻي آھي، پر زمين کي پاڻيءَ جي اڃ آھي يعني زمين کي مينهن جي ضرورت آھي ۽ سمنڊ کي ڪابه ضرورت ناھي!

استاد بخاري چوي ٿو ته:

دوبدو نيڪيءَ بديءَ جي جنگ آ،

گھر ۾ ويٺي دنبها گوجيا ته ڇا.

جاڳ وارا فيصلا حيلا نه ٿيا،

ننڊ ۾ ڪي بودلا وڦليا ته ڇا؟

آمھون سامھون نيڪيءَ بديءَ جي جنگ لڳي پئي آھي! بدي جو مقابلو ڪرڻ لاءِ گھر جي ڪنڊ ۾ گڏ ٿي رڙيون، روسيون ۽ ڊاڙون ھڻڻ مان وڏن ماڻھن کي ڇا مليو! فيصلا ته ھوش ۽ حواس ۾ ڪيائون پر انهن مان ڪوبه کڙ تيل نه نڪتو. انهن جي رڙين، رانباھن ۽ فيصلن جي حيثيت اھا ھئي، جيئن ڪي چريا ۽ بي سمجھھ ننڊ ۾ پيا بڙبڙائين!

استاد بخاري چوي ٿو ته:

مٽيون مائٽيون آزمائي ڏٺيونسين،

سڳيون ڀائپيون آزمائي ڏٺيونسين،

مصيبت ۾ ڪو يار ھمدرد ڪونهي،

پڪيون دوستيون آزمائي ڏٺيوسين.

مٽن مائٽن کي آزمائي ڏٺوسين ۽ ويجھڙن عزيزن کي پڻ آزمايوسين، جڏھن مصيبت اچي مٿان پئي ته ڪوبه ھمدرد نه مليو، جگري دوستن کي به آزمائي ڏٺوسين انهن جو به ساڳيو حال ھو.